20, 21, 27 en 28 januari 2023
vrij 20 januari 2023 om 20u15
zat 21 januari 2023 om 20u15
vrij 27 januari 2023 om 20u15
zat 28 januari 2023 om 20u15
in Heilig Hart Heverlee
Woody Allen schreef “Central Park West” in 1995, nadat hij een hele periode geen toneelstukken meer geschreven had. “Central Park West” is het derde luik in een trilogie, de twee andere stukken heten ““Riverside Drive” en “Old Saybrook,”. De trilogie werd gepubliceerd onder de titel “Writer’s block”.
Drie heerlijke eenakters, gesitueerd in en in de buurt van New York City, waarin raak uitgewerkte personages elkaar uitdagen op een manier die alleen Woody Allen kan verzinnen. De archetypische New Yorkers beginnen een schijnbaar onschuldig praatje, maar snel steken onverwachte elementen de kop op. Als toeschouwer geniet je voluit van deze, uiteraard, humoristische en heel leesbare stukken over ontrouw – de personages zelf genieten wat minder.
De trilogie ging in 1995 in première onder de titel “Death Defying Acts” in het Variety Arts Theatre in New York in een regie van de Australiër Michael Blakemore, en werd sindsdien met succes vaak gespeeld aan de Amerikaanse oostkust.
Phyllis Riggs, een succesvolle psychiater, heeft ontdekt dat haar beste vriendin Carol een affaire heeft met haar man Sam. Ze heeft Carol bij haar thuis uitgenodigd, voor wat begint als een schijnbaar onschuldig praatje over koetjes en kalfjes. Maar al snel confronteert ze haar met de waarheid en vallen de maskers af.
Maar niet alleen het masker van Carol valt af. Eens de doos van Pandora geopend is vloeien er bepaald onfrisse feiten uit over het promiscue gedrag van echtgenoot Sam. Carol zelf wordt eveneens feilloos gefileerd en ook haar man, Howard, ontkomt niet aan de inquisitie. En dan blijkt dat Sam ervandoor wil gaan met een 21-jarige studente.
Moeten we Woody Allen nog voorstellen? Hij brak wereldwijd door met “Annie Hall” in 1977, maar had toen al een indrukwekkend lijstje films op zijn naam staan (zoals de hilarische “Bananas”, “Everything you always wanted to know about sex (but were afraid to ask)” en “Love and death”). Later zou hij ook ernstige drama’s verfilmen, zoals “Interiors” en “Manhattan”. Allen is een veelfilmer: zo goed als elk jaar verschijnt er een prent van hem. Zijn 50e film is klaar, omschreven als een “giftige romantische thriller”, geheel in het Frans gefilmd in Parijs, met de Franse filmsterren Valerie Lemercier en Niels Schneider. Een releasedatum is er nog niet, wellicht voorjaar 2023.
In zijn beginjaren speelt hij zelf het stereotype van de neurotische, Joodse intellectueel, later schakelt hij bepaald grote namen in, maar de grondthema’s blijven dezelfde: zijn Joodse achtergrond, filosofie, relatieproblemen, seks, New York en jazz. Zelf heeft Allen de nodige relatieproblemen gehad, om het zacht uit te drukken, die hem niet altijd in een goed daglicht zetten. Zijn vechtscheiding met Mia Farrow en het feit dat hij huwde met de 35 jaar jongere adoptiedochter van Farrow werden breed uitgesmeerd in de media. Zeker omdat Allen eerder verdacht werd van grensoverschrijdend gedrag met de kinderen van Mia Farrow.
Zonder deze gegevens te minimaliseren kunnen we niet anders dan concluderen dat Woody Allen een van de belangrijkste filmers en toneelschrijvers is van de voorbije 50 jaar.
Jan Sprengers maakt intussen deel uit van het vaste meubilair van Toneel Heverlee. “Central Park West” is zijn vijftiende regie bij TH. Herinner je “Novecento 2.0”, “Dwazen”, “Lang en gelukkig” en “Altijd ‘tzelfde” als zijn meest recente producties.
Jan wou al langer eens een Woody Allen doen: “al zo lang als ik me kan herinneren ben ik fan van zijn films. Destijds, toen we nog spraken van VHS-cassettes, was ik er zelfs in geslaagd een hele videotheek met zijn films samen te stellen. Ik heb me breuken gelachen met het stuntelige “Bananas” en was een groot liefhebber van “Love and death”, zijn parodie op de vuistdikke romans uit de Russische literatuur. Met daarin de dialoog tussen Woody Allen en Diane Keaton als Boris en Sonja, een Russisch koppel tijdens de Napoleontische tijd:
BORIS: Do we want children?
SONJA: Yes.
BORIS: How many?
SONJA: Three.
BORIS: Hmmm, one of each.”
Jaren geleden al wilde Jan “Play it again, Sam” regisseren. Maar bij het bestuderen van de tekst bleek hij te gedateerd te zijn om op een hedendaagse manier op de planken te zetten. De Allen-plannen werden opgeborgen tot iemand van het leescomité “Central Park West” suggereerde. “Als een toneeltekst mij pakt binnen de eerste tien pagina’s, dan weet ik dat het werk is waar ik mee aan de slag wil. “Central Park West” pakte me vrijwel onmiddellijk. Tijdens de repetities is al meermaals gebleken hoe moeilijk een Woody Allen is: de ogenschijnlijk triviale dialogen zitten zo slim in elkaar, dat ze voor regisseur en acteurs een serieuze uitdaging zijn. Maar we hebben er alle vertrouwen in.”
In vergelijking met “Verwarringen” is de productieploeg van “Central Park West” relatief bescheiden. Maar bij het ter perse gaan is de groep medewerkers nog aan het groeien, dus volgende opsomming is hopeloos onvolledig.
Regisseur is Jan Sprengers, productieleider is Ruth Cloots en de spelers zijn Koen Adams, Jochen Suy, Kris Vervloet, Sarah Vluymans en Esther Wallace. Het decor wordt opnieuw verzonnen door een bende handige Harry’s o.l.v. Peter Craps, lichtman is Arnaut van Staeyen, voor kleding en rekwisieten zorgen o.m. Karine Van Balen, Guy De Smedt, Jelle Delaitemps … and counting. Alweer een TH-groepsgebeuren.