20, 21, 27 en 28 april 2018
Een jong stel, op zoek naar een geschikt appartement om zijn toekomst in uit te bouwen, ziet langzaam zijn relatie verbrokkelen; een broer en zus zijn wanhopig op zoek naar die ene ware liefde bij wie ze thuis kunnen komen; een barman, die plichtsbewust voor zijn zieke vader zorgt, snakt naar wat begrip, erkenning en betekenisvolle gesprekken; en een religieuze fanatiekelinge flirt met de grenzen van deugd en ondeugd.
Deze twintigers en dertigers verliezen zich dermate in hun ambities, dromen en idealen dat ze amper inzien dat het leven stilletjes verder glijdt, terwijl zij wat ter plaatse blijven trappelen. Banale levens, die voor ons, toeschouwer, onvergeeflijk interessant worden.
Alan Ayckbourn schetst in dit mozaïekverhaal zes (of zijn het er nu zeven?) herkenbare portretten. Nu eens ontroerend, dan weer bloedserieus, maar steeds met een vleugje Britse humor en vooral veel mededogen.
Alan Ayckbourn schrijft in 2004 met ‘Private Fears in Public Places’ een vormelijk zeer atypisch stuk, bedoeld als ‘een film op het theater’. Met 54 korte en vlot in elkaar overgaande scènes vertelt hij vier verhaallijnen, die gaandeweg steeds meer met elkaar vervlochten geraken. Elk individu bepaalt onlosmakelijk mee de levensweg van de ander.
Waar Ayckbourn de jaren voordien steeds meer enkel op humor had ingezet, kreeg dit stuk opnieuw een donker en tragisch randje. Ondanks de zwaardere thematiek rond vervreemding en eenzaamheid, blijft er gelukkig voldoende lichtheid in het stuk. Met een typisch laagje Britse humor weet de auteur de dialogen en personages scherp en komisch te houden. Voldoende om het stuk tegelijk nog tragischer te maken dan het al was.
Zoals dat bij grotere werken wel eens vaker gaat, werd het stuk niet dadelijk en zeker niet overal even enthousiast onthaald, waarschijnlijk door de grote breuk met eerder werk. Pas na het grote succes in New York ontdekten vele Britse critici de kracht van het stuk en kwamen verschillende onder hen op hun eerdere kritieken terug. Sindsdien werd het stuk menig keer hernomen. Het wordt tegenwoordig beschouwd als één van Ayckbourns belangrijkste en meest uitdagende stukken van de afgelopen twintig jaar.
De bijna 80-jarige Alan Ayckbourn is een Britse toneelauteur, die bijna zijn hele leven op het theater heeft doorgebracht. Op zeventienjarige leeftijd startte hij als toneelmeester en acteur, maar hij begon al gauw zelf te schrijven en te regisseren, voornamelijk uit frustratie over de rollen die hij zelf moest spelen. Daarbovenop was hij van 1972 tot 2009 artistiek leider van the Library Theater in Scarborough.
De voorbije 59 jaar schreef hij 82 stukken. De meeste daarvan werden regelrechte hits in Groot-Brittannië en Amerika, maar ook bij ons worden vele van zijn stukken nog steeds erg graag gespeeld en gezien. Enkele van zijn grootste successen hier zijn ‘Slippers’ en ‘Prettige Feestdagen’.
Ayckbourn schrijft over het algemeen gevatte komedies, met de nodige inhoud en vooral een behoorlijk zwart randje. Hij houdt ervan de gewone mens te tonen in al zijn dagelijkse herkenbaarheid en dus ook kwetsbaarheid.
Eva Van Hoecke is al menig jaar actief bij Toneel Heverlee. Naast taken achter de schermen, zagen we haar vooral aan het werk als actrice. Zo speelde ze onder meer in “Charlotte of de Mexicaanse Nacht”, “Salome”, “Ghetto”, “Enchanted April” en meer recent “Een poppenhuis” en “Lucienne en de beenhouwer”.
In 2009 maakte ze haar regiedebuut bij de vereniging met “Het schouwspel van Sinterklaas”. Een dikke twee jaar later regisseerde ze samen met Dirk Reynaerts “De winter onder de tafel”.
Nu kiest ze ervoor om haar schouders te zetten onder “Pleinvrees”; een stuk waarin de herkenbaarheid en tragiek van het gewone leven haar zo aanspreekt.
Een enthousiaste acteursploeg, bestaande uit Jan, Kristel, Sarah, Wibert, Andrew, Lynn en Willy, repeteert alvast druk om jullie een spetterende toneelavond te bezorgen. De acteurs en de regisseur worden bijgestaan door Dirk, die als regie-assistent mee een kritische bril opzet om bij te sturen waar nodig. Verder leidt Jan als productieleider alles achter de schermen in goede banen.
Wim is momenteel onmisbaar als teksthulp. Tina en Rita zoeken volop naar, respectievelijk, rekwisieten en kostuums en Xanne zal ons bij de voorstellingen voorzien van een gezonde teint en de nodige lijntjes onder de ogen.
Verder kunnen we weer een beroep doen op Peter en zijn decorploeg. Zij schenken ons zeven locaties in vijf settings in één ruimte. Doe ze dat maar na! Met dank aan Dirk voor zijn ontwerp en het bijeen zoeken van alle gepaste meubilair.
En dan kunnen we gelukkig ook nog bouwen op Guy die het stuk van de passende melodietjes en geluidseffecten zal voorzien en op de lichtervaring van Dirk en Bob om de 54 ‘filmscenes’ vlot te laten wisselen.
Ongetwijfeld wordt deze ploeg nog aangevuld met een grote kuis- en tapploeg om jullie bij de voorstellingen zelf van een natje en een droogje te voorzien.
Je ziet, een grote bende toneelliefhebbers die jullie met veel warmte en liefde zal ontvangen voor een onvergetelijke toneelavond.
DE PRODUCTIEPLOEG
| Regie | Eva Van Hoecke |
| Regie-assistentie | Dirk Reynaerts |
| Productieleiding | Jan Van De Broeck |
| Teksthulp | Wim Strouven |
| Rekwisieten | Tina Vertommen |
| Grime | Xanne De Smedt |
| Scenografie | Dirk Reynaerts |
| Decor | Peter Craps en ploeg |
| Licht | Dirk Reynaerts Bob Van Belle |
| Geluid | Guy De Smedt |
met dank aan Isabelle Janssens, Dirk Reynaerts, Jan Sprengers, Tina Vertommen, Michiel Vossen
DE SPELERS
| Rob | Wibert Roedolf |
| Nicole | Sarah Van der Eeken |
| Marcus | Jan Sprengers |
| Charlotte | Kristel Verheyden |
| Steven | Andrew Wils |
| Emma | Lynn De Smedt |
| Arthur | Willy Dillen |