Archief: Kloosterfobie

Kloosterfobie - vijf maal Edgar Allan Poe
van Edgar Allan Poe, Tom Jarmiolowski en eigen bewerkingen

Regie: André Smout, Martine Van Poucke, Ben. De Keyser, Marc Van Rompaey, Jan Sprengers

Speeldata:
22 november 2003 om 20u15
28 november 2003 om 20u15
29 november 2003 om 20u15
30 november 2003 om 15u00

Het begon al heel straf met niet één, niet twee, niet drie, maar vijf teksten van de Amerikaanse grootmeester Edgar Allan Poe. We hebben hem in onze humaniora allemaal wel leren kennen, vaak nog met het kortverhaal Het vat Amontillado. Hoe Montresor de pocherige, wat vadsige 'wijnkenner' Fortunato op carnavalsavond naar zijn uitgestrekte en beschimmelde wijnkelders lokt met het voorwendsel daar een onwaarschijnlijk goed vat sherry aan te treffen waar Montresor, naar eigen zeggen, zijn twijfels over heeft.

Met dit spannende kortverhaal is het bij Toneel Heverlee overigens allemaal begonnen: André Smout wou het regisseren en had er graag nog een tweede stukje naast geplaatst, en hij vroeg aan Jan Sprengers om dat te regisseren. Wel, André regisseerde Het Vat, maar Jan was intussen zo door het werk van Poe gebeten, dat hij met nog vier andere "speelbare" teksten kwam aandraven. "Speelbaar" inderdaad tussen aanhalingstekens, want de kortverhalen van Poe zijn zo'n sterk en tegelijk hermetisch proza dat er vrijwel geen toneelbewerkingen van bestaan. Dan er maar zelf een paar gemaakt.

Zo is er Het systeem van Professor Tar en Doctor Fether, een verhaal dat zich in een gekkenhuis in Zuid-Frankrijk afspeelt waar men het systeem van "toelaten" toepast (wat dat ook moge wezen), maar waar niets lijkt wat het is en niets is wat het lijkt. Jan vertaalde het naar het toneel en Martine Van Poucke debuteerde ermee als regisseur.

Het derde is The Tell-Tale Heart, bij ons vertaald als Het Judashart, waarin het hoofdpersonage nachten na elkaar zijn huisgenoot bespiedt, om op de fatale nacht toe te slaan. Uiteraard keert het noodlot zich tegen hem, zoals zo vaak bij Poe. Ben. De Keyser zet hier zijn tanden in, maar dan op een manier die ook hij nog nooit eerder heeft gehanteerd. Dit wordt immers een leesvoorstelling, waarbij de spelers de letterlijke tekst van het Poe-kortverhaal gebruiken en geen toneeltekst. Weer eens wat anders.

Vierde in de rij is De Raaf, jawel, The Raven, het wereldberoemde epische gedicht, dat bijna gelijk staat met Poe. Marc Van Rompaey ging ermee aan de slag, en dan weet je dat je niet gewoon een mooi voordragen van een gedichtje moet verwachten. Dit werd een heel eigenzinnige, maar - geloof ons maar vrij - heel sterke interpretatie.

En tenslotte was er Project: Poe, geen tekst die letterlijk teruggaat op een werk van Poe, maar een hertaling naar het toneel van een aantal teksten. Een paar jaar geleden gecreëerd door de jonge Amerikaanse theatermaker Tom Jarmiolowski en wij hadden de exclusieve toestemming van de maker om er de Nederlandse creatie van op de planken te zetten. Dat doet Jan Sprengers en hij vindt in "Project: Poe" niet alleen het kortverhaal Het masker van de Rode Dood, maar ook de gedichten The Conqueror Worm, Spirits of the Dead, het wereldbekende Annabel Lee, The Bells, het ook al zeer bekende Eldorado, en Bridal Ballad, en de parabels Silence en Shadow. Een kluif.

Oh ja, dit nog: de hier opgenoemde volgorde was niet noodzakelijk de volgorde waarin je het te zien kreeg, want we gingen tijdens Kloosterfobie op reis. Letterlijk, doorheen het Jezuiëtenhuis aan de Waversebaan waar we altijd spelen. We begonnen met Project: Poe in de zaal, maar daarna werd het publiek in vijf groepen opgedeeld en op vijf verschillende locaties in het huis vergast op de vier andere stukken en een pauze. Om opnieuw te eindigen in de zaal met het tweede deel van Het systeem van Professor Tar en Doctor Fether.

Terug naar het archief